شعر و زبان: نگاهی به دنیای ادبیات فارسی
شعر و زبان: نگاهی به دنیای ادبیات فارسی
Blog Article
شاعرانِ ایرانی از قدیم سالیان متعدد ، با سخن درخشان و رمانتیک، چشم‌انداز| مقابله و ماه|عشق را گفتی . در این مملکت ادبی، {مامی]| به تامل|
- آثار .
- {بادر {توجه|نگاه)| به واژگان.
.
در حافظ تا معاصر: سیر تحول شعر فارسی
شعر فارسی، از دوران قدیم تا به امروز، شاهد تحولات و دگرگونی هایی زیاد بوده است. از حافظ شیرازی با شگرد اشعارش تا معاصرین، هر دوره ویژگی های خاص خود را در شعر فارسی به نمایش گذاشته است. دوران پیشین با عادت مضامین عاطفی و دینی پر رنگ بود. در دوران معاصر شاهد پراکندگی مضامین، سبک جدید و سئوالات مر ای بر موضوعات سیاسی هستیم.
غزل: پیدایش، خصوصیات و شاعران برجسته غزل
غزل یک سبک شعری زیبا و پرشور است که ریشه در سنت شعر فارسی دارد. این سبک از سادگی در بیان احساسات و دلدادگی برخوردار است. غزل به طور کلی دسته‌های چهارخطی|ساختار منظوم با قافیه AABB دارد و از 韻بافی در هر خط استفاده می‌کند.
ویژگی‌های غزل شامل تعبیر احساسات|زیبایی زبان| سادگی بیان و باثبات بودن بودن مضمون است.
- عطار نیشابوری
- نیما یوشیج
- سنائی غزنوی
سعدی و مولوی: دو گوهر عرفانی در شعر فارسی
سعدی همچون مولوی, دو نام مشهور در تاریخ شعر فارسی باشند. هر یک|هر دو با روش خود عرفان را به نشان گذاشته اند. سعدی با اشعار blithe و حکمتش, دلها را به مهر خود می‌کشاند. مولوی با زبان شعر عرفانی و رمزی, دریای اطلاعات را پیش نزدیکان نمایان کرده است.
مسند مولانا: ذخیره ی دلی عارفان
مثنوی مولوی اى آفریننده ها بزرگ، دریای عارفانه اندیشه است. این اثر شکوهمند، با دلایلی بسیاری مورد توجه افراد اهل فن و عاشقان عرفان قرار گرفته است. از طریق مثنوی مولوی، می توان به یالوف حقیقت دریافت.
- مولانا/مولوی|مولانا|مولاना
- مثنوی
- روحی
- منطق
فرdowsi o Ha Mase Shahnameh: Merthiye Ber Tarikh Iran
فردوسی، آن بزرگ شاعر و رهبر ادبیات ایران، با شاهنامه اش، نه تنها رمان پرحاصل از تاریخ ایران را به نگار تحریر درآورد، بلکه منشأ فرهنگ و هویت ایرانی را نیز بازتاب داد. شاهنامه، مرثیه‌ای بر تاریخ ایران است که اثر شگفت‌انگیز از زندگی و جانمایی ایرانی click here را در طول عصرها ها به تصویر می‌کشد.
- از دلایل فراوانی شاهنامه این است که به‌روز داستان‌های آن محکم و رمانتیک باقی مانده‌اند.
- هویت ایرانی، همانی است که فردوسی آن را به ما هدیه داد.